Ορατότης Μηδέν
Αναζητώντας την Περιπέτεια
Είμαι σίγουρος ότι για πολλούς θα υπήρχε καλύτερος τρόπος να περάσουν την Κυριακή τους, απλά σε εμάς έδωσε η μητέρα φύση λίγη παραπάνω τρέλα (το λίγη τρόπος του λέγειν). Μάλλον για να το θέσω καλύτερα : αρκετή ώστε να καβαλάμε τα μοτόρια με την πρώτη ευκαιρία και να χανόμαστε στα πανέμορφα βουνά της χώρας μας. Αναζητούμε ηρεμία, ξεγνοιασιά, ψυχική ανάταση και φυσικά περιπέτεια έξω από τα συνηθισμένα. Μια μικρή ομάδα 5-10 ανθρώπων που αναζητά την ρομαντική πλευρά του μοτοσυκλετισμού, την άγρια ομορφιά του βουνού και την απρόσμενη εξέλιξη, κάθε στιγμής – κάθε λεπτού που κυλάει, σε περιπέτεια, στην υπέρβαση σωματικών και ψυχικών ικανοτήτων.
Η Ελλάδα είναι και ΟΡΕΙΝΗ χώρα, το τονίζω γιατί φαίνεται ότι το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων αυτής φαίνεται να το ξεχνά. Δε ξέρω σε πόσους από εσάς που διαβάζεται τούτο το οδοιπορικό θα ξυπνήσω την ανάγκη να νοιώσετε την εξιλέωση μέσα από μια βόλτα στους ορεινούς όγκους της χώρας μας και στους από καιρό απάτητους δασικούς χωματόδρομους. Είμαι όμως διατεθειμένος να προσπαθήσω να σας μεταφέρω, έστω και μέσα από αυτό το κείμενο, σε εκείνη τη μαγική στιγμή που η παρέα μου έφτανε βράδυ ποια, αποκαμωμένοι από την κούραση και τις κακουχίες, στο χωριό Νερότριβιά της Ευβοίας. Την ώρα εκείνη που ακόμα και τα καντήλια του νεκροταφείου που μας υποδεχτήκαν στη πρώτη μας επαφή με τον πολιτισμό έμοιαζαν (όπως είπε ο Τάσος) με ένα ρομαντικό μπαράκι!
Της τελευταίας στιγμής
Όλα τα site στο διαδίκτυο μας έδιναν βροχές, καταιγίδες και επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα για την Κυριακή. Εμείς όμως, σαν το μανιακό καπνιστή που ο γιατρός του το απαγορεύει, αγνοήσαμε του ειδικούς κι έτσι μετά από κανά δυο τηλεφωνήματα βρισκόμαστε κάπου στην Εθνική Οδό Αθηνών-Λαμίας στον δρόμο μας για το όρος Καντήλι της Εύβοιας. Θα ήμασταν περισσότεροι αλλά αυτή η συνεννόηση της τελευταίας στιγμής άφησε μερικούς να κοιμουνται στη ζεστασια του κρεβατιου τους. Κι έτσι νάμαστε, πέντε αναβατές κινούμενοι για τα βουνά της Εύβοιας.
Ο Γιώργος με Aprilia Pegaso 650 tube.
Ο Γρηγόρης με Honda Africa Twin 750
O Θοδωρής με Suzuki DRZ 400 S
O Τάσος με BMW GS 1100
Και ο υπογράφων επίσης με Suzuki DRZ 400 S
Μια ωρίτσα μας πήρε να φτάσουμε στο χωριό Κοντοδεσπότι. Λίγο πριν μπούμε στο χωριό στρίψαμε για Λιμνιώνα, ο δρόμος μόλις πρόσφατα ασφαλτοστρωμένος, αλλά δεν τον ακολουθούμε για πολύ. Στα 1.1 χλμ πιο πάνω στρίβουμε αριστερά και σταματάμε αμέσως με το που πατάμε χώμα για τσιγάρο και για να ετοιμάσουμε τις μηχανές. Δεκάλεπτο διάλλειμα λοιπόν και πολύ μας είναι, ανυπομονούμε… Είμαι πρώτος στο κομβόι, πάω μπροστά για να δείχνω τον δρόμο, ενθουσιασμένος ετοιμάζομαι να ανοίξω λίγο παραπάνω το γκάζι αλλά στη επόμενη στροφή ακούω δυνατή ξερογκαζιά πίσω μου, αυτό σημαίνει ή πτώση ή μηχανικό πρόβλημα. Γυρνάω και βρίσκω τον Γιώργο σταματημένο στη μέση του δρόμου να κοιτάει την αλυσίδα του. Είχε βγει από το πίσω γρανάζι, ο μηχανικός που την έσφιξε ξέχασε να ευθυγραμμίσει τον άξονα. Μικρό το κακό, βοηθώ τον Τάσο που έχει βουτήξει ήδη μέσα στο γράσο να τη βάλει στη θέση της και συνεχίζουμε απτόητοι.
Ωραίο πράγμα η τεχνολογία, ωραία και τα GPS αλλά κάτι τέτοιες στιγμές είναι που θέλω να το πετάξω στο ποτάμι. Έχουμε μπει σε κάτι μονοπάτια που ο χάρτης τα δείχνει για δευτερεύων χωματόδρομο. Σταματάμε τους φίλους με τα βαριά και πάω με τον Θοδωρή να δούμε αν έχει νόημα να συνεχίσουμε. Λίγο πιο κάτω στο μονοπάτι φυτρώνουν πέτρες του είδους Shistous lastihidae. Δε βαριέσαι λέω, έχουμε και εναλλακτική, γυρνάμε πίσω και βγαίνουμε λίγο παρακάτω στην εθνική οδό του βουνού, έναν δρόμο 12 βήματα πλατύ έτοιμο
προς ασφαλτόστρωση. Τον ακολουθούμε μέχρι που φτάνουμε στα μεταλλεία της ΛΑΡΚΟ. Εδώ ακολουθεί ένα μπέρδεμα στους δρόμους των μεταλλείων, πράγμα απολύτως λογικό μιας κι σε τέτοια μέρη δρόμοι εμφανίζονται και χάνονται από βδομάδα σε βδομάδα. Μετά την απαραίτητη στάση για τσιγάρο οπισθοχωρούμε για λίγο και με λίγο ψάξιμο βρίσκουμε τον σωστό δρόμο. Το τοπίο είναι υπέροχο, πεύκα και έλατα δημιουργούν εξαιρετικές εικόνες, ενώ τα πλατάνια κάνουν την εμφάνισή τους κάθε φορά που περνάμε κάποιο ρέμα και ντύνουν με τα πεσμένα φύλλα τους το δρόμο και τις σκέψεις μας, στα χρώματα του φθινοπώρου. Η ομίχλη μας έχει αγκαλιάσει εδώ και κάμποση ώρα, περίπου από τη στιγμή που βγήκαμε από εκείνα τα μονοπάτια. Σκεπάζει το βουνό με το γεμάτο μυστήριο πέπλο της και αναδεύει στο μυαλό μου συναισθήματα παραγκωνισμένα από την καθημερινότητα.
Έτσι συνεχίζουμε, ακολουθώντας τους δρόμους του βουνού, περνάμε ένα; ξωκλήσι, και σε 30 χλμ από τη στιγμή που πιάσαμε χώμα φτάνουμε στο χωριό Μαρκάτες. Χτισμένο στις 
πλαγιές του βουνού, κάτω από την κορυφή Τσουκνίδα, μοιάζει ξεχασμένο στον χρόνο. Η μυρωδιά από τις ξυλόσομπες φτάνει στα ρουθούνια μας, συναντάμε μόνο μια κάτοικο του χωριού ηλικίας γύρω στα 15, ήταν πάνω στον δρόμο και μας γύρισε την πλάτη κοιτώντας τον τοίχο, μόλις συνειδητοποίησε ότι ερχόμαστε. Δε μου κάνει εντύπωση, αναλογιζόμενος ότι όλος της ο κόσμος ίσως είναι αυτό το μικρό χωριουδάκι, οποιοσδήποτε τον παραβιάζει είναι παρείσακτος στα μάτια της. Στην επόμενη στροφή βρίσκουμε ένα κάθισμα αυτοκινήτου, στηριγμένο στη άκρη του γκρεμού, να αγναντεύει τα απέναντι βουνά. Όποιος το έβαλε εδώ είχε έμπνευση, άλλη μια στάση για τσιγάρο και χαλάρωση.
Κατηφορίζουμε μέχρι το Γερόρεμα και ανεβαίνουμε τον επόμενο λόφο. Το τοπίο γύρω μας έχει τώρα βαφτεί μωβ από τα ανθισμένα Ρείκια, όλοι οι λόφοι γύρω μας είναι μωβ! Η ώρα είναι 14:40 και ακολουθώντας τον κεντρικό δρόμο από το χωριουδάκι περνάμε το ποταμό
Κηρέα, που είναι στεγνός από νερό λόγω των χαμηλών επιπέδων βροχόπτωσης και χιονόπτωσης του περασμένου χειμώνα. Πατάμε και πάλι άσφαλτο και συνεχίζουμε προς το Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο για να τσιμπήσουμε κάτι ελαφρύ, όπως θέλαμε να ελπίζουμε. Όπως ήταν φυσικό μιάμιση ωρίτσα στο ταβερνείο ήταν αρκετή για να φάμε κάτι παραπάνω από ελαφρύ… Το ‘μαγαζάκι’ που έχει στήσει η εκκλησία μας εδώ, κάνει χρυσές δουλειές προσελκύοντας χιλιάδες πιστών κάθε χρόνο. Αξιοθαύμαστο…
Ορατότης 0…
Εμείς δεν ήρθαμε για τον Άγιο, γυρνάμε λίγο πίσω και στον δεύτερο χωματόδρομο που συναντάμε μπαίνουμε δεξιά . Με το καλώς ήρθατε ανηφόρα στρωμένη με πυλό, δίνω γκάζι και ανεβαίνω απροβλημάτιστα, ακούω πίσω μου κομμάτια λάσπης να πετάγονται προς όλες τις κατευθύνσεις. Φτάνοντας στην κορυφή σταματώ για να δω αν με ακολούθησαν όλοι. Ο 
Θοδωρής είναι πίσω μου και ανεβαίνει κι αυτός χωρίς πρόβλημα, Ο Τάσος έρχεται τρίτος, ευτυχώς έχει πάρει αρκετή φόρα και τη βγάζει καθαρή. Πίσω του ο Γρηγόρης ανεβάζει το Africa χορεύοντας αλλά τα καταφέρνει κι αυτός. Ο Γιώργος ακολουθεί, καταλαβαίνουμε όλοι ότι με ασφάλτινο λάστιχο δε μπορεί να ανεβεί και παρκάροντας τις μηχανές κατεβαίνουμε να δούμε σε ποιο σημείο βρίσκεται, τον βλέπουμε να ανεβαίνει κι αυτός χορεύοντας αλλά φαίνεται ότι τα καταφέρνει. Και θα τα κατάφερνε αν δε μπούκωνε το μπροστινό φτερό του από τη λάσπη. Μη μπορώντας να στηρίξουμε τη μηχανή για να το βγάλουμε την τραβάμε κακήν κακώς μέχρι την κορυφή της ανηφόρας, δεν είναι εύκολο να σέρνεις ένα μηχανάκι 200+ κιλών στις λάσπες αλλά η ομαδική προσπάθεια πάντα αποδίδει.
Είναι ένα μάθημα που θα αναγκαζόμασταν να το μάθουμε πολύ καλά σήμερα. Ότι επακολούθησε μπορεί να περιγράφει μόνο σαν σκληρό Heavy Metal. Το βουνό μας άφησε να περάσουμε το πρώτο εμπόδιο αλλά μόνο επειδή είχε αλλά σχέδια για εμάς, φαίνεται ότι ήθελε να μας πει δυο λογάκια πριν ξαναπατήσουμε στην σκληρή γεμάτη πρόσφυση άσφαλτο.
Το φτερό βγήκε, νομίζαμε ότι το πρόβλημα λύθηκε, αλλά η λύση ήταν 
προσωρινή. Προχωράμε όλο και βαθύτερα στο βουνό, ο πυλός ποτέ κάνει την εμφάνιση του και ποτέ δίνει τη θέση του στο χαλίκι. Όσο όμως προχωράμε το πράμα δυσκολεύει, η ομίχλη έχει κάνει την εμφάνιση της και πάλι και είναι πιο πυκνή από πριν. Η λάσπη γίνεται όλο και περισσότερη και αναγκάζει την παρέα να χορεύει την λίμνη των κύκνων σε hardcore εκτέλεση. Μας πήρε μια ώρα για να κάνουμε 8 χλμ μέχρι που βγήκαμε σ’ενα ξωκλήσι και σταματήσαμε να ξεκουραστούμε και να αποφασίσουμε την περαιτέρω πορεία μας.
Βλέπω ανησυχία στα πρόσωπα των συνοδοιπόρων μου. Είναι πρώτη φορά που συναντάμε πυλό σε τέτοια έκταση και όλα δείχνουν ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μέχρι να βγούμε σε στεγνό. Η οπισθοχώρηση όμως είναι δύσκολη απόφαση, είναι δύσκολο να παραδεχτείς την ήτα σου. Όσο κι αν έλεγε η λογική «γυρίστε πίσω», εμείς αποφασίσαμε να συνεχίσουμε. Ήμασταν ήδη κουρασμένοι και η ώρα ήταν πέντε το απόγευμα, είχαμε δεν είχαμε 2 ώρες φως ακόμα, αλλά δεν ήταν ώρα για λογικές σκέψεις.
Ακολούθησε ένας φρενιασμένος αγώνας ενάντια στον χρόνο, ενάντια στο σκοτάδι. Ο δρόμος έμελε να γίνει ακόμα πιο δύσκολος παρακάτω. Μας πήρε μισή ώρα για να κάνουμε το πρώτο χιλιόμετρο. Ανακαλύψαμε ότι το πάνω μέρος του φτερού που βγάλαμε από το Pegaso δεν ήταν αρκετό, η λάσπη συνέχιζε να μπουκώνει στα προστατευτικά για τα καλάμια αυτή τη φορά. Ένα δυνατό γκάζι και αναγκάζει το προστατευτικό του δεξιού καλαμιού να σπάσει. Άλλο ένα και σπάει και το αριστερό, το Pegaso λύθηκε από τα δεσμά του και ορμάει μπροστά, δυστυχώς όχι για πολύ, η ανηφορική αριστερή παραλίγο να ρίξει τον Γιώργο στις λάσπες. Και τα υπόλοιπα μηχανάκια όμως δεν τα πάνε καλύτερα. Το BMW μαζεύει πυλό στη γέφυρα του telelever και ακινητοποιεί τον μπροστινό τροχό, κάθε λίγο πρέπει να το καθαρίζουμε. Το DRZ του Θοδωρή περνάει δύσκολες ώρες καθώς έχει μαζέψει λάσπη στο ψαλίδι και δεν αφήνει τον πίσω τροχό να περιστραφεί. Ο Γρηγόρης, σαν από Θεία φώτιση (να’ ναι καλά ο Άγιος), έχει τοποθετήσει την προηγουμένη ψηλό φτερό στην Αφρικάνα και δεν του μπλοκάρουν οι τροχοί. Δεν είναι όμως εύκολο να κουμαντάρεις το θηρίο στα ανηφορικά με 20 πόντους λάσπη κάτω από τα λάστιχα σου κι έτσι χρειάστηκε κι αυτός την συμβολή μας για να ξεκολλήσει από μερικά κομμάτια.
Κάθε λίγο ο Θοδωρής φεύγει μπροστά για να ελέγξει τον δρόμο, πάντα γυρίζει απογοητευμένος. Η κατάσταση δεν φαίνεται να βελτιώνεται και το τελευταίο φως της ημέρας αρχίζει να χάνεται. Η ομίχλη δεν μας αφήνει να χρησιμοποιούμε τα φώτα μας μιας και με την αντανάκλαση δεν βλέπουμε ούτε στο ένα μέτρο. Κάθε φορά που βρίσκουμε λίγο χαλίκι ανοίγουμε γκάζι για
να φύγουν οι λάσπες από τις ρόδες. Κάθε φορά που συναντάμε ένα νερόλακκο βουτάμε μέσα για να μαλακώσει ο πυλός που έχει τρυπώσει σε κάθε εσοχή της μηχανής. Προχωρώντας βρίσκουμε τον Τάσο με τη μηχανή γυρισμένη κάθετα σε ένα νερόλακκο, προσπάθησε να περάσει σβέλτα και του γύρισε χωρίς ευτυχώς να πέσει. Με λίγο γκάζι την ξεκόλλησε. Ο Θοδωρής βοηθώντας τον Γιώργο να περάσει από το πλάι γλιστράει και πέφτει μέσα στα λασπόνερα, αυτή η πράξη αυτοθυσίας κράτησε τον Γιώργο πάνω στη μηχανή Ο Γρηγόρης από την άλλη μεριά κρατάει με το ένα χέρι το κλαδί ενός δέντρου και με το άλλο τον Γιώργο για να μη πέσει. Προσπαθώντας να περάσουμε την Αφρικάνα από το ίδιο σημείο αναγκαστήκαμε να την σύρουμε μέχρι την αριστερή πλευρά του δρόμου, καθώς η οποιαδήποτε αλλαγή πορείας με τον αναβάτη πάνω στη μηχανή ήταν αδύνατη.
Η ταχύτητα μας πάντως βελτιώθηκε αφού βρήκαμε την πρώτη κατηφόρα, κάναμε 4 χιλιόμετρα σε μια ώρα. Το σκοτάδι έχει πέσει κι εμείς ακόμα παλεύουμε με τις λάσπες, η ιδέα να καλέσουμε βοήθεια δεν ακούγεται και τόσο άσχημη. Το πείσμα όμως μας προτρέπει να συνεχίσουμε λίγο ακόμα. Αρκετές φορές τα βαριά ξαπλώνουν στο έδαφος, αρκετές φορές τα σπρώχνουμε να συνεχίσουν. Κινούμαι συνεχώς μπρος-πίσω για να βοηθώ τους φίλους μου, Όσο νοιώθω ότι έχω ακόμα δυνάμεις τους παρακινώ να συνεχίσουμε. Λίγο ακόμα, λίγο ακόμα…
Και να που πατώντας τις νότιες πλευρές του βουνού η λάσπη φαίνεται να καθαρίζει. Είναι λίγο επικίνδυνο καθώς η ορατότητα είναι περιορισμένη και η βελτιωμένη πρόσφυση σε ξεγελάει να ανοίξεις λίγο το γκάζι. Παραμονεύουν όμως νερόλακκοι και γλίνα, έτοιμοι να σε πετάξουν κάτω. Συνεχίζουμε λοιπόν με το ηθικό μας αναπτερωμένο. Η βόλτα όμως δεν τελείωσε ακόμα. Το σκοτάδι δεν μας αφήνει να διακρίνουμε καθαρά τον δρόμο και υπάρχουν αμφιβολίες αν πρέπει να ακολουθήσουμε την προτεινόμενη πορεία από το GPS ή τη πορεία που έχει γράψει ο Γρηγόρης την προηγουμένη βδομάδα. Τελικά αποφασίζουμε τα σίγουρα. Είναι καλύτερο να ακολουθήσεις έναν δρόμο που ξέρεις που σε πάει παρά κάποιον άλλο που δεν γνωρίζεις κι ας φαίνεται ποιο γρήγορος. Ίσως να μην ήταν και η καλύτερη επιλογή όμως. Κουρασμένοι Όσο δεν παίρνει άλλο κατεβαίνουμε ένα κατηφορικό κομμάτι με λάσπη και πέτρες που γλιστράνε. Τα μηχανάκια ακόμη μια φορά χορεύουν αλλά ευτυχώς την βγάζουμε καθαρή κι εδώ
Όταν πια αντικρίζουμε τα πρώτα φώτα του πολιτισμού σχεδόν χοροπηδάμε από την χαρά μας. Ο δρόμος είναι καθαρός και κατεβαίνουμε την τελευταία κατηφόρα που θα μας βγάλει στο χωριό Νεροτριβιά.
Τα καντήλια από το νεκροταφείο του χωριού μας υποδέχονται στην άφιξη μας, μετά από όλη αυτή την περιπέτεια φαντάζουν στα μάτια μας σα φαναράκια από ένα ρομαντικό μπαράκι! Τα μυαλό κάνει περίεργους συνειρμούς με τις λέξεις Όρος Καντήλι-καντήλια-τάφος-νεκροταφείο. Ο ενθουσιασμός μας όμως είναι τόσο μεγάλος που
μπαίνουμε στο χωριό παίζοντας κόρνες. Η ώρα είναι εννιά και μισή το βράδυ, μετά από εξίμιση ώρες μπορώ και πάλι να οσφρίστω το βρεγμένο χώμα γύρω μου. Μετά από εξίμιση ώρες κοιτάζω και πάλι ψηλά τον ουρανό και νοιώθω κάθε κύτταρο του οργανισμού μου να είναι ολοζώντανο και να βρίσκεται σε εγρήγορση. Το όρος Καντήλι μας έδωσε ένα μάθημα να το θυμόμαστε σε όλη μας τη ζωή.
Επιστρέφοντας σπίτι
Ήρθε εκείνη η βροχή στη Εθνική Οδό. Οι ειδικοί την περίμεναν πολύ νωρίτερα αλλά ευτυχώς για εμάς έκαναν λάθος. Δεν θέλω να αναλογίζομαι τι θα είχε συμβεί αν μας είχε πιάσει στο βουνό. Τώρα όμως είναι λυτρωτική, διώχνει μακριά την κούραση από τα κορμιά μας και τις λάσπες από τις μηχανές. Με κάνει μούσκεμα μέχρι το κόκαλο αλλά αυτό ακριβώς χρειάζομαι τούτη τη στιγμή. Είμαι σίγουρος ότι για πολλούς θα υπήρχε καλύτερος τρόπος να περάσουν την Κυριακή τους, απλά σε εμάς έλαχε να τη ζήσουμε.
Η διαδρομή μας σημειωμένη με μπλέ χρώμα :
Περισσότερες φώτο εδώ
